Ondanks dat ik alweer een paar jaar blog op mijn Facebookpagina ‘Rugpijn zonder einde…..’, voelt dit nu toch alsof ik weer een hoge drempel over moet. Het gevoel van: ’Heb ik wel iets te vertellen?’ Ik blijf maar gewoon mijzelf en ga verder op mijn eigen wijze. Ik blijf jullie zo nu en dan op de hoogte houden over wat mij bezighoudt.
Deze keer een blog met de titel ‘De naakte kwetsbaarheid’.
Ik ben van mening dat wanneer je je kwetsbaar durft op te stellen, de kwetsbaarheid juist je grootste kracht is. Er is veel moed voor nodig om je kwetsbaar op te stellen. Allemaal hebben we onze belemmeringen en overtuigingen. Het is maar net hoe je je leven laat beheersen door die overtuigingen. Ikzelf heb er jarenlang mijn leven er door laten leiden. Mijzelf kwetsbaar opstellen vond ik moeilijk. Over gevoelens praten hebben wij vroeger niet geleerd, ik was erg onzeker. In mijn puberteit ging ik mijn onzekere gevoelens verbloemen. Ik was new wave/punk, ik verstopte mij achter mijn ‘stoere’ uiterlijk. Verdriet, onzekerheid, ik verstopte het achter mijn uiterlijk en mijn lach. Ik zette mijn stoere masker op, met een lach. Altijd ging alles goed met mij, ik was altijd de vrolijke ik. Ik wilde leuk gevonden worden, ik werd de pleaser. Ik ben heel veel op stap geweest, heb meer gedronken dan goed voor mij was, want met een biertje op leek alles net wat gemakkelijker te gaan. Ik heb dingen gedaan die ik beter niet had kunnen doen. Hulp vragen was ook iets wat in mijn boekje niet voorkwam, dat was zwak, en zwak was niet stoer. Ik dopte mijn eigen boontjes wel.
Zelfs tijdens mijn burnout’s durfde ik mij niet op mijn kwetsbaarst te laten zien. Niet bij hulpverleners, niet bij mensen om mij heen. Ik vond het moeilijk om toe te geven dat het niet meer ging. Stel dat ze mij zwak zouden vinden, of een aansteller. Ik vond allemaal redenen en oorzaken waarom ik op was, de ware reden ten grondslag van alles was toch mijn onzekerheid. Alles kwam voor uit mijn overtuigingen en belemmeringen. Ik had jarenlang met een masker opgeleefd. En als je nooit echt durft te zeggen hoe het met je gaat, hoe kunnen anderen dan weten hoe het met je gaat? Pas toen ik rugproblemen kreeg en daardoor pijnpatiënt werd, pas toen liet ik beetje bij beetje mijn kwetsbaarheid zien. Als iemand mij vroeg hoe het ging, antwoordde ik niet standaard meer dat het wel goed ging. Want het ging niet altijd goed. Dit voelde eng, want ik was nog bang om een zeur gevonden te worden. Toch koos ik meer voor mijzelf en uitte steeds meer mijn gevoel. Ik voelde mij soms eenzaam, ik voelde mij soms een nul met geen baan en voor mijn gevoel geen toekomstperspectief. Daarnaast was ik soms bang waar het zou eindigden met mijn rugpijn.
Ook leerde ik meer hulp vragen, al ging dat nog met moeite. Want hoe kunnen anderen weten dat je hulp nodig hebt als je het niet vraagt?
Laatst zag ik nog een foto van mijzelf van jaren geleden. Kort pittig, stoer haar met in de ene hand een shagje (toen rookte ik nog), in de andere een biertje, dat was ik met mijn masker. Al zal dat stoere kantje altijd wel blijven, dat is ook hoe ik ben en wat bij mij past. Maar dan wel op een manier waar ik mij echt bij voel. Stoer vermengd met mijn vrouwelijkheid. Op hakken heb ik nog nooit kunnen lopen, dus heb ik nu een goed excuus met mijn rugproblemen. Toen ik mijn man leerde kennen prikte hij dwars door mij heen, hij had meteen door dat onder dat ‘stoere’ uiterlijk zoveel onzekerheid zat. Gelukkig maar, mij verstoppen hoefde niet meer.
Doordat mijn leven stilstond leerde ik naar binnen te gaan.
Ik vroeg mijzelf steeds meer: ‘wie ben ik echt?’ Meer en meer ging ik luisteren naar mijzelf. Voorzichtig zette ik mijn masker af en durfde toen ook hulp daarbij te vragen. Door de laatste jaren meer en meer naar mijn hart te luisteren ben ik zoveel meer mijzelf. Van daaruit ben ik stappen gaan zetten. Sommige stappen zijn eng, en toch als je voelt dat de stap die je zet vanuit je hart komt, dan krijg je ook de moed om door te gaan. Als ik zie hoe mijn leven in een flow is gekomen, door alleen maar naar mijn hart te luisteren en stappen te zetten. Mijn persoonlijke groei gaat door, ik heb mooie mensen mogen leren kennen, ik voel alleen maar dankbaarheid. En zo heb ik dan een eigen coachingspraktijk. Zoveel dankbaarheid dat ik nu anderen mag helpen. Helpen om de verbinding met zichzelf weer te herstellen, weer in hun eigen kracht te gaan staan. Helpen om hun masker af te zetten en hun ware ik te herinneren. En ja, ook ik voel op en af de bibbers, ook dat mag er gewoon zijn, ik laat alleen mijn leven er niet meer door leiden.
Wat heeft dit mij gebracht? Heel veel. Ik heb mijzelf veel beter leren kennen. Zelfliefde, mijzelf kunnen accepteren hoe ik ben. Ik maak nu keuzes die bij mij passen, keuzes die uit mijn hart komen. Veel meer vertrouwen op het leven. Meer kunnen genieten doordat ik meer meega met de flow van het leven. En eenmaal het masker afgezet blijkt iedereen zijn kwetsbaarheid te hebben. We hebben tenslotte allemaal onze gedachten en emoties, maar we zijn ze niet. En dat maakt ons weer echt, we mogen kwetsbaar zijn.
Draag jij nog steeds een masker? Zou het leven misschien veel mooier kunnen zijn zonder masker? Je eigen authentieke ik weer kunnen zijn? Iedereen is uniek, mooi, prachtig op zijn eigen wijze. Door weer opnieuw te leren voelen gaat het masker als vanzelf af. Blijf trouw aan jezelf. Je mag leren weer van jezelf houden, je bent het waard om gezien te worden. Zonder maskers. Kwetsbaarheid wordt nog te vaak als zwak gezien, terwijl het juist zo moedig is.
En ‘toevallig’ lees ik net de quote: “Als je niet weet wie je bent, is het lastig om te weten wie je bent. Leer jezelf kennen. Jij als bron!”
Liefs Hennie