De wereld is weer langzaam aan het ontwaken naar het ‘nieuwe normaal’, over maar te zwijgen hoe normaal dat ‘nieuwe normaal’ is. We hebben weer meer vrijheid. Genoeg reuring nog om ons heen en veel mensen die nog in angst leven. Wat ik hoop is dat mensen zich steeds meer gaan verbinden en in liefde gaan staan. Liefde is zoveel malen sterker dan angst. Liefde die allemaal in ons zit, liefde die onvoorwaardelijk is. Terug naar de jezelf, de bron, je hart. Weet je nog hoe onbevangen je was als kind? Zingen, dansen, huilen, boos zijn en gewoon weer door. Geen oordelen, gewoon kind zijn. Scheetjes laten, boeren, nergens stond je nog bij stil. Dat stukje onbevangenheid, dat hebben we allemaal diep van binnen nog in ons. Bij de meesten diep verstopt. Ook bij mij was dat het geval. Door onze opvoeding, gebeurtenissen in ons leven raken we onszelf vaak kwijt. Muren worden om ons heen gebouwd.
Ik was door alles zover van mijzelf weg gewandeld dat ik amper meer wist ik echt was. Ik moest ziek worden, 2 burn out’s, ernstige rugpijn voordat ik pas echt stil kwam te staan. Dat stilstaan deed mij nadenken. Wie ben ik nou echt? Wat wil ik nou echt? Ik was jarenlang alleen aan het doorsjezen was, had kop in het zand steek gedrag, negeren die hap, doorgaan. Ook na de eerste herniaoperatie was ik nog grenzeloos, respecteerde ik mijzelf niet. Rugpijn staat niet voor niks. Meestal kun je het leed niet meer dragen. Tja, alles bij elkaar genomen zou het best eens kunnen dat alles te zwaar werd voor mijn rug. Doe het zelf maar als jij niet meer luistert. Ik ga hier niet beweren dat dit voor iedereen opgaat, ook ik zit met veel pijn waar ik nu mee moet dealen. Wel is het opvallend dat veel mensen met ernstige rugproblemen ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben en de meesten veel hebben meegemaakt.
Al jaren ben ik bezig met mijn persoonlijke ontwikkeling. Alles op spiritueel gebied, vond ik altijd al erg interessant en tegelijkertijd soms ook weer ‘eng’. Het is niet gemakkelijk om toe te geven dat veel dat gebeurt een reden heeft. Dat veel met lessen te maken heeft. Ik leerde en kon ook net zo hard alles weer alles negeren. Er (nog) niet aan toe zijn. 
Om jezelf te ontwikkelen moet je naar binnen durven te kijken Welke lessen had ik te leren? Welke emoties en overtuigingen blokkeren mij steeds? Veel komt door ervaringen uit onze jeugd, of zelf al eerder. In 2018 kreeg ik te horen dat ik wat mijn rug betreft uitbehandeld was. Alle opties waren geprobeerd; rug vastzetten is een te groot risico en de neurostimulator doet niet voor mij wat ik hoopte. Overgedragen aan de pijnpoli en accepteren dat ik beperkingen zou houden. Geen gemakkelijk jaar. Veel heb ik los moeten laten en accepteren. Vele tranen zijn gevallen. Tel daarbij op dat een dierbare vriendin kwam te overlijden. Steeds meer ging bij mij de knop om. Toch is het dit stilstaan het punt geweest dat ik dacht: ‘Is dit hoe ik verder wil? Wil ik zo verder? Op de bank mijn leven slijten? Het leven gaat snel. Voor mij een hele grote nee. Ik heb echt gezegd: ‘nu is het tijd voor mij’. Ik ga doen wat ik diep in mijn hart al zolang wilde, maar niet durfde, niet wist hoe. Ik ben gewoon begonnen en zou wel zien hoe het ging rollen. En rollen ging het. Ik ging aan de thuisstudie, autorijden lukt helaas niet meer, lang leven de online wereld en het gemakkelijk contact maken onderling. Live lessen via zoom, skype, oefenen onderling met medestudenten, alles kan online. Door corona werden studies die klassikaal zouden werden online omgezet. Inmiddels ben ikzelf een paar jaar aan de studie en mag ik mij inmiddels gediplomeerd coach en counselor noemen. De kriebel ging door, ik wilde meer, leerhonger zoals ik het noemde. De basis opleiding van ACT gevolgd, de opleiding tot lichtkrachtcoach en inmiddels ook dat afgerond. En ja, ook dat ging met vallen en opstaan. Bij deze opleidingen kwamen mijn/onze persoonlijke thema’s ook weer naar voren. Mijn onzekerheid, kan ik het wel, durf ik het wel? Thema’s waarin ook weer een stukjes geheeld mocht worden en ik inzichten mocht krijgen. De neiging gehad om er soms mee te willen kappen, maar hé, de wil was te groot. En gaandeweg kwam er weer lucht, rust, kalmte en met een hele groep bereikten we het eindpunt. Yess. Wat een flow, wat een energie om dit met een grote te groep te mogen doen. En bovenal: wat een mooie mensen heb ik mogen leren kennen!
En nu? Weer met een nieuwe training gestart om nog meer te mogen groeien, want oh, wat voelt dit goed. Ondanks de worstelingen leer ik mijzelf meer en meer kennen. Kom ik steeds meer tot de kern, worden er steeds meer stukjes geheeld. Dat mensen helpen mijn missie was wist ik al en dat krijgt meer en meer vorm. Een innerlijk weten. Ik vervloek soms mijn onzekerheid en omarm het ook steeds meer. Ga er doorheen, kijk het aan, neem het mee, struikel en sta steeds sneller weer op. Na het behalen van de diploma’s en certificaten zijn mijn man en ik achter de schermen druk bezig. Druk om een website klaar te maken, druk bezig met de teksten, facebookpagina en alles wat er bij komt kijken om te starten. Ondanks dat ik op de achtergrond rustig lijk, ben ik drukker dan ooit. Gezond druk, en dat voelt goed. Dit is wat ik anderen ook graag gun, de weg terug vinden naar jezelf, weer in verbinding met jezelf. Innerlijke rust en kalmte. Je niet (zoveel) meer laten leiden door je emoties, terug naar de bron. Leven in liefde. Hierbij wil ik anderen graag helpen. 
Over een paar week hoop ik klaar te zijn om te starten met mijn eigen coaching praktijk voor bewustwording en verandering. Ik voel een drive, ik voel een zo graag willen en zo nu en dan gieren soms de zenuwen door mij heen. En dat mag, alleen ontloop ik het niet meer. Ik bekijk het, voel het, ga erdoor heen en blijf stappen zetten. Want dit is wat ik wil (en kan 😉) . Ik hou jullie nog even in spanning over de naam 😁, alles op zijn tijd. Ook met pijn kun je je leven weer mooier maken, als je durft te luisteren naar de fluistering in je hart. Natuurlijk ook voor mij op een iets andere manier, dat wil niet zeggen dat dat anders minder mooi is. Ik leef meer dan ooit, ben dankbaarder dan ooit, ondanks de pijn. En ja, ik lig nog regelmatig plat, dagen dat amper wat lukt door de pijn, lig dan echt niet te lachen van de lol, ik ben gelukkig ook maar een mens. Wel een mens die haar hart nu gaat volgen. Iets wat ik zolang was vergeten. Ik ben klaar om anderen mijn hulp aan te reiken. Mijn reikende hand om ook anderen weer de weg terug te laten vinden naar zichzelf, je zijn. Samen kunnen we de wereld een stukje mooier maken ❤