Wie had gedacht dat mijn pijn mij zo zou laten struikelen?
Wie had gedacht de mijn pijn mij ooit zo zou helpen?
Wie had gedacht dat mijn onzekerheid mij zo kon laten struikelen?
Wie had gedacht dat mijn onzekerheid mij zoveel over mijzelf zou leren?
Wie had gedacht dat mijn ‘altijd doorgaan’ mij zo kon laten struikelen?
Wie had gedacht dat mijn ‘altijd doorgaan’ mij zo kon helpen?
Wie had gedacht dat alles wat in het leven zo moeilijk lijkt, achteraf de mooiste lessen blijken te zijn?
Alles in het leven heeft een reden, niks gebeurt voor niks. Als kind al was ik een onzeker meisje, dat verstopte ik achter mijn lach. Vroeger dacht ik dat iedereen leuker was dan ik, dat verstopte ik achter mijn lach. Anderen kregen leukere vriendjes dan ik, dacht ik, dat verstopte ik achter mijn lach. Anderen waren mooier dan mij dacht ik, dat verstopte ik achter mijn lach. Ik maakte veilige keuzes voor mijzelf, voor ‘anders’ durfde ik niet te kiezen, ik verstopte mijzelf achter een lach. Ik koos een vriendje die niet met liefde om kon gaan, dat verstopte ik achter een lach. Ik koos een baan die veilig voor mij was, dat verstopte ik achter een lach. Ik ging kapot, ik sliep niet meer, werd doodongelukkig, dat verstopte ik achter een lach. Niemand die de ware ik kende.
Kende ik mijzelf eigenlijk wel? Kon ik wel met liefde omgaan? Vond ik mijzelf wel belangrijk? Kon ik mijzelf wel liefde geven?
Wie vertelde mij dat ik onzeker was? Wie vertelde mij dat ik minder leuk was? Wie vertelde mij dat ik voor veilig moest kiezen? Dat vertelde ik mijzelf. Mijn angsten, mijn onzekerheden, alles vertelde ik mijzelf.
Ik ging cursussen en workshops volgen voor persoonlijke ontwikkeling. Met horten en stoten, want naar binnen kijken is eng vertelde ik mijzelf. Cursus hier, cursus daar om toch weer te laten gaan. Want veranderen is eng. Dat vertelde ik mijzelf.
Toen kwam de pijn, ondragelijke pijn. Tot niet meer kunnen lopen, lang op bed hebben gelegen, vaak nog, en soms het doel van het leven niet meer kunnen zien.
Juist de pijn was bezig mij iets te vertellen. Het is juist de pijn geweest die mij liet stilstaan en nadenken. Wat is belangrijk voor MIJ. Wat wil IK. Ik moest dingen veranderen. Ik moest leren naar mijn hart te luisteren. Naar mijn hart luisteren had ik jarenlang niet gedaan. Je hart volgen is eng, dat vertelde ik mijzelf. Het verlies van een paar dierbaren liet mij zien hoe kort het aardse leven kan zijn.
Tot ik meer en meer mijn hart ging volgen. Wanneer ik echt luister word ik blij. Ik voel een sprankeling, mijn hart gaat zingen. Mijn doel wordt steeds duidelijker. Ik herinner mij steeds meer wie ik ben. De focus is er en vanaf dat ik stappen zet zit ik in een flow. Niet altijd een gemakkelijke flow, mijn onzekerheid draag ik in mijn armen met mij mee. En toch loop ik door.
Verbinding wil ik in mijn leven, ware verbinding. Liefde, mijn hart volgen. Dat doen waar mijn hart van gaat dansen. Die reikende hand voor anderen zijn, anderen weer terug zetten in hun (ziels)kracht. Zelf ben ik prachtige opleidingen aan het volgen. Ik struikel en sta weer op. Vele laagjes worden bij mij afgepeld en laagje voor laagje kom ik dichter bij mijn kern. Steeds dichter kom ik bij mijn eigen kracht. Kracht die ik door wil geven. Dit is wat alles in het leven mij heeft geleerd. Het leven is niet één rechte weg omhoog. De weg gaat met hobbels en bobbels, keien, mul zand, alles kom je tegen. Mijn pijn heeft mij stil laten staan om in te zien wie ik ben en wat ik wil. Mijn onzekerheid doet mij regelmatig struikelen, maar verteld mij dat ik er gewoon mag zijn. Mijn ‘altijd weer doorgaan’ zorgt ook nu dat ik weer doorga. Juist door deze obstakels kom ik verder. Een lange rechte weg is veilig, maar oh zo saai en zonder avontuur. Ik kijk om mij heen en laat mij verrassen.
Ik hoef mijn onzekerheid niet los te laten, ik mag het omarmen. Loslaten is voor mij ook toelaten, toelaten is voor mij angst voor het onbekende. En juist dat onbekende is wat mij nu roept. Dit is wie ik ben, ik neem de onzekerheid gewoon mee op mijn reis. Ik geniet van deze reis. Ik ga meer en meer luisteren naar de fluisteringen van mijn hart. Mijn aandacht richten op wat er wel is, er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Mijn hart gaat steeds meer dansen, en ik dans mee. Note, ik ben niet goed in dansen, toch dans ik vrolijk door😉. Meer en meer word ik mijzelf. Wil niet zeggen dat ik niet meer struikel, regelmatig nog, dat mag en hoort bij mijn reis. Altijd weer zijn er reikende handen die ook mij weer mee nemen naar de weg van mijn bestemming. En alles wat ik tegenkom onderweg brengt mij meer en meer thuis❤