Zittend aan het water laat ik de afgelopen periode door mij heen gaan. Voelen wat er allemaal is gebeurd. Op 23 mei was de aftrap van een intensieve training BeWondernemen van Erik Verhagen. Waar ik de jaartraining al had gevolgd van 
, was dit een veel diepgaander traject, met meer persoonlijke begeleiding. Toen ik de live zag van Erik waarin hij deze training aankondigde voelde ik een sprankeltje en tegelijkertijd…. momenteel hebben we al zoveel zorgen om mijn zieke vader en er staat ook nog een verhuizing op stapel. Niet voor nu, misschien later. Die reactie liet ik ook na bij zijn live. Een paar dagen later kreeg ik een app van Erik, of ik toch open stond voor een gesprek, ondanks alles wat er speelde. Voor ons telefoongesprek voelde ik eigenlijk al de Ja, ook al had mijn verstand duizend en één redenen om niet in te stappen. Erik voelde dat ik erbij mocht zijn en ik was klaar om een verdieping in te gaan. En tijdens het gesprek zei ik ook: ‘Er zijn altijd wel redenen om het uit te stellen, ik stap in en zie wel hoe het loopt’.
Met open nieuwsgierigheid ben ik begonnen aan de training. De eerste weken van de training gaven in mijn ogen nog niet zoveel nieuws. Beetje de groep aftasten, kat uit de boom kijker. Alles wat ik had staan kon wat scherper, hier en daar wat hulp, voor mijn gevoel zetten anderen reuze stappen. Wel fijn dat overal de puntjes op de i werden gezet. Mijn verstand pruttelde soms, ‘duh, ik heb al deze stappen al gedaan’
Inmiddels was de eerste live dag geweest. Welke voor mij een enorme overwinning was, wat de groep niet wist. Ik, die niet van zichtbaarheid houd, heb daar een tuinstoel voor mezelf geregeld, krukje mee voor mijn benen omhoog, dus zichtbaar was ik. Achter het scherm van de laptop was dan toch wel lekker veilig. De vroegere Hennie zou het bij veilig hebben gehouden. Had waarschijnlijk gezegd dat ze niet kon komen, met een smoes. Te ver, geen vervoer. Maar heeft dat veilig mij ooit iets gebracht? Nee dus.
Wat een fijne groep, wat een fijne energie. Later tijdens de training kwam ik een enorme blokkade tegen. De prijzen van mijn coachtrajecten mochten aangepast worden. Dit is gekoppeld aan jezelf op waarde stellen. Maar Ik kon mezelf maar niet op de juiste waarde stellen. Ik voelde alleen maar weerstand hierbij. Mijn maag kneep samen en ik heb de volgende Zoom ook aangegeven: ’Ik kan mijn eigen waarde maar niet voelen’. Ik heb uitgereikt. Verzachten naar mezelf toe en daar gaan we weer….mijn onzekerheid omarmen. Die hoeft niet weg, omarmen. Ik ben het waard. Oké, dat voelde al beter. Ik mocht weer van hard naar hart.
Tot ik iets las en tingelingeling….ik las over mezelf. Het ging over verliezen, verdriet, rouw en naar weer een waardevol leven. Ik zag mezelf. Ik heb zonder erbij na te denken Erik een mail gestuurd, mijn verliezen erin beschreven, mijn herkenning in wat ik las en wat nu? Ik voelde dat ik in de war was. Erik mailde terug, appte en ik…ik raakte alleen maar meer in de war. Gelukkig voelde hij dat aan en hij belde mij op. En daar gingen de kwartjes vallen. Deze verliezen hebben mij juist gevormd naar wie ik nu ben. Hierdoor ben ik juist zo gegroeid.
Pijn is groei, al mocht de pijn soms wel wat minder
Voel je nu jouw waarde? vroeg Erik. Jaaaa, nu pas voel ik hem pas echt. Ik voel wat ik te bieden heb. Daar was mijn verdieping die ik zelf eerder nog niet kon zien. Een inspirerend gesprek met coach Lien deed mij vliegen. En dit alles hield ook in dat al mijn teksten, trajecten en e-book overhoop mogen. En toen….. werd mijn vader echt zorgelijk ziek. Ik deed eerst een stap terug en ging op de achtergrond wat verder. En vrij onverwachts verslechterde mijn vader zo snel dat hij een paar dagen later al overleed. De training was niet belangrijk meer. Stop. Wel heb ik de warmte en steun mogen ervaren van de groep, bijzonder. Na de begrafenis wist ik niet goed wat ik zou doen, ik vond het spannend om weer in te stappen. Nog midden in mijn rauwe emoties in beeld komen, bang dat ik alleen maar kon huilen, en toch maar gedaan. Ik zou aanhaken en na de zoom gaan voelen wat ik wilde. Ik voelde nog steeds de energie. Mijn verstand wat constant ratelde dat ik achterliep, dat er nog zoveel moest gebeuren en tegelijkertijd de zachtheid toe kon staan. Alles gebeurt op de juiste tijd. Hoe bijzonder is het dat ik pas het inzicht had gekregen dat ik anderen kan begeleiden bij hun verlies en ik dit zelf op dit moment midden in een het verdriet van het verlies van mijn vader zit. Vanuit flow, ik denk ook nog adrenaline ging ik door. En toen, toen werd ik moe. Heel erg moe.
En nu begint alles begint te landen. Wat een beweging is er gekomen in mezelf. Wat een stappen heb ik gezet. Dit naast emotionele rollercoaster met mijn vader. En nog steeds. Onze laatste live dag is geweest, een dag waar we om de beurt mochten benoemen waar we dankbaar voor waren. Ik voel zoveel dankbaarheid. Dankbaar voor de donkere stukken in mijn leven waardoor ik eindelijk mijn hart ben gaan volgen. Dankbaar voor alle mensen die op mijn weg zijn gekomen. Dankbaar voor hoe mijn leven weer stroomt, without darkness there is no light. Ik voel dankbaarheid als ik denk aan waar ik toen en waar ik nu sta. Dankbaar voor mijn man die steeds weer achter mij staat, dankbaar dat we die dag samen waren met zo’n fijne groep. Teveel om op te noemen. En tegelijkertijd voel ik een enorme kwetsbaarheid. Weer een laag dieper, en weer die enorme onzekere stukken in mijzelf omarmen. Kan ik dit wel? Wetend dat mijn innerlijke kindje dit allemaal eng vind. Bij elke nieuwe die ik zet wil mijn verstand mij terug roepen. ‘Dit kan jij niet. Wie denk jij wel niet wat je bent?’ Weer die kleine ik in mij bij de hand nemen. We kunnen dit samen. Ik zie je kleine Hennie, ik voel je, we gaan dit samen doen. Stap voor stap. Ik mag dit eng voelen. Ik leer om steeds meer mijn kwetsbaarheid te tonen, weg met die maskers.
En nu sta ik even stil. Stilstaan en terugkijken en voelen wat er allemaal is gebeurt. Stilstaan bij alles wat er tijdens deze training in mij is bewogen, en wat prive is gebeurd. En tegelijkertijd het ook bijzonder vinden dat alles naast elkaar er gewoon kan zijn. Het gemis, het verdriet van mijn vader en tegelijkertijd ook de mooie energie van de verandering voelen, ondanks dat ik moe ben. Ben ik trots? Een grote JA. Voel ik een enorm gemis van mijn vader. En voel ik de kwetsbaarheid van weer die diepere laag, weer die onzekerheid in die nieuwe stappen omarmen en daarbij soms denk, zucht…..daar gaan we weer. Geef mij even de tijd om stil te staan. Blijkbaar heeft het universum andere plannen met mij …
Ik voel de trots op mezelf dat ik zo heb mee kunnen bewegen in alles. Niet vanuit moeten, nee, door mee te bewegen op de golven van mijn emoties en alles er gewoon te laten Zijn. De beweging, de verdieping in mezelf, het overlijden van mijn vader, alles wat er nog steeds speelt, keer op keer beweeg ik mee. En dan zie en voel ik de groei. Waar de vroegere Hennie allang voor veilig had gekozen, waar de vroegere Hennie vanuit hardheid was doorgegaan, geef ik mijzelf nu de ruimte om alles te laten bezinken. En ook daar ben ik trots op. Dat ik die zachtheid voor mezelf toe kan laten. Voelen, voelen, voelen wat er allemaal is gebeurt. En dat is veel. Voel dat ik steeds meer voor mijzelf durf te kiezen, het iedere keer weer eng vind en toch doe. Toestaan dat ik het spannend mag vinden. Stilstaan is weer even nodig om weer verder te kunnen. Deze week heb ik stil gestaan.…… Dankbaar voor de erkenning oefening die ik mocht ontvangen. Daar waar een ander al veel eerder de groei en verzachting in mezelf ziet dan ik zelf. En waar bij de oefening ook een kindsdeel in mij werd geraakt omdat er niet meteen iemand ging staan. De kleine Hennie in mij wat even weer voelde: ‘Zie je wel, anderen zijn leuker dan mij’. Het kleine kindje in mij wat haar niet gezien voelt. Kom maar kleine Hennie, ik zie je, je bent altijd goed genoeg. En de emoties gieren door mij heen. Een lach en een traan, en het mag er allemaal zijn……en ik voel dat het tijd is voor de next step. Trots, dankbaarheid en een kwetsbaarheid is wat ik voel….het was pittig, het was zwaar, het was een rollercoaster en wat ik voel dankbaarheid. En ik, ik durf te zeggen dat ik trots ben op mezelf! Trots op de stappen die ik heb gezet, trots hoe ik vanuit zachtheid voor mezelf heb meebewogen.
Overgave, volgens mij leer ik het steeds meer.