Hoe je met een verdriet omgaat heeft veel te maken met hoe je bent opgevoed.
Welke overtuigingen en gedachten je als kind al hebt gekregen zijn van ook invloed op hoe je later met (moeilijke) situaties omgaat. Heb je als kind geleerd om altijd maar sterk te zijn, om welke reden dan ook, dan is dit vaak ook de manier zijn hoe je later met verdriet omgaat.
Heb je altijd alleen maar oog gehad voor je omgeving, altijd gezorgd voor een ander behalve voor jezelf? Dan is de kans groot dat je ook op deze manier met verdriet omgaat.
Je hebt oog voor je omgeving, en waar ben je zelf? Misschien mag je van jezelf op een gegeven moment het niet te vaak meer over je verdriet hebben, want dan ben je een ‘zeur’?
Door terug te gaan naar je kinderjaren kun je erachter komen welke overtuigingen er bij jou spelen. Heb je als kind wel geleerd hoe om te gaan met verdriet? Mocht je wel huilen? Was er wel ruimte voor jouw verdriet? En voel eens waar dit kleine kindje in jou nu behoefte aan heeft. En geef eens de ruimte aan wat het kind in jou nodig heeft.
Vaak kom je erachter dat je het kind in jou ergens bent kwijtgeraakt. Ergens ben je verder af gaan wandelen van jezelf. Door hier aandacht aan te geven komt er vaak ruimte. Ruimte voor de gevoelens die je als kind al aan de kant hebt geschoven, hebt weggeduwd. Misschien moest je altijd wel sterk zijn van jezelf, heb je je tranen verstopt en heb je een masker opgezet. Dit belemmerd je later om goed met verliezen om te kunnen gaan.
Door nu bewust ruimte geven aan je emoties en gevoelens kan heel eng voelen. Want wat als je eenmaal begint te huilen, stoppen de tranen ooit wel weer? En kan je dit verdriet wel aan?
Of, wat als de boosheid eruit komt, wat gebeurt er dan?
Juist door ruimte te geven aan de gevoelens die er van jou niet mochten zijn, komt er weer ruimte voor terug. Vaak komen er tijdens deze processen levensvragen omhoog:
Wie ben ik dan wel? Wie ben ik echt?
Van hieruit kun je stappen zetten terug naar Jezelf. Stappen om de verbinding met
Jezelf te herstellen en zo jezelf weer te Helen.
En ik herken dit ook van 
mijn eigen verliezen. Met emoties uiten konden mijn ouders geen kant op, dus alles werd opgekropt. Ik had als kind al de overtuiging gekregen dat ik zwak zou zijn als ik mijn gevoelens zou uiten. Ik heb een stoer masker opgezet. Met mij ging het altijd goed. Tot ik steeds meer vast liep en ik wist dat ik de verandering toch echt in mijzelf moest zoeken. Door te onderzoeken welke overtuigingen ik had, de ruimte te geven aan mijn gedachten en emoties kwam er steeds meer ruimte voor mijn echte Zelf.
Delen is Helen. Als je je niet uitspreekt, krijgen woorden en emoties ook niet de kans omzachter te worden. Ze worden opgeslagen in je lijf waardoor de pijn steeds groter wordt….. Weg met die maskers!. Door ruimte te maken voor je verdriet, geef je de ruimte aan Jezelf.
Van verlies naar de kunst van het Helen.
Liefs Hennie